Een sterk welzijnsbeleid is geen luxe. Het is een basisvoorwaarde voor een samenleving waarin mensen zich veilig, gezien en ondersteund voelen. Dat begint bij zorg die werkt: toegankelijk, betaalbaar en afgestemd op de realiteit van gezinnen, jongeren, ouderen en hulpverleners.

Als vader van een jong gezin ervaar ik elke dag hoe uitdagend het is om opvoeding, werk en gezinsleven met elkaar te combineren. Kinderopvang die volzet is, wachtlijsten in de jeugdhulp, gebrek aan tijd voor jezelf of voor elkaar, veel gezinnen lopen vast op die drempels. In de commissie Welzijn wil ik daarom inzetten op een beleid dat gezinnen echt vooruithelpt: met meer ondersteuning, heldere informatie en meer samenwerking tussen hulpverleners. Geen versnippering, maar één gezin, één verhaal.

Daarnaast mogen we niet blind zijn voor wat op ons afkomt. De vergrijzing van onze samenleving is geen toekomstmuziek, ze is volop bezig. We hebben dringend nood aan een ouderenzorg die waardig is en aangepast aan de noden van vandaag én morgen. Dat betekent voldoende personeel, ruimte voor kleinschaligheid, meer samenwerking met mantelzorgers en lokale besturen, en aandacht voor levenskwaliteit tot het einde.

Ook mentaal welzijn verdient meer dan aandacht alleen. De cijfers liegen er niet om: steeds meer jongeren en volwassenen zoeken hulp, maar vinden die niet op tijd. We moeten blijven investeren in laagdrempelige eerstelijnszorg, goede doorverwijzing én preventie: thuis, op school en op het werk.

Welzijn is voor mij geen losstaand thema. Het raakt aan onderwijs, wonen, werk, en justitie. Daarom wil ik me blijven inzetten voor een welzijnsbeleid dat niet vanuit systemen vertrekt, maar vanuit mensen.

Geen tijd te verliezen. Welzijn moet weer dichtbij worden – in elke straat, in elk gezin, in elke fase van het leven.